Netgedichten

netgedicht (nr. 8.383):

als tijdlijnen in handen

stenen liggen
aan je voet
ik zie de breuken
in je wanden
als tijdlijnen
in handen
geëtst door je
gedachtengoed

je ontlook
de aarde als
een kale rots
massa kartelde
met puntig trots
in ongenaakbaarheid
passeerde je
de eeuwenloze tijd

je bent nu broos
en zacht meegaand
in koude nachten
is je hardheid
langzaamaan gebarsten
een boom heeft je getroond
je voedt het groen en krijgt
ooit weer de horizon van toen