Netgedichten

netgedicht (nr. 8.397):

aan de grond genageld zat

ik trok de steen weg
waar je op leunde
reikte je mijn hand
maar woordeloos
verpulverde de wand
zij steunde rotsen
in hun breekbaarheid
jouw rug kende
geen achterkant

de eerste steen
lawiende kleine keien
ze rolden mee
stof verborg het zicht
massa deed zijn plicht
bestormde de obstakels
verwoestte dat
wat niet stevig aan
de grond genageld zat

ik zie je staan
in opgetrokken stof
nog zijn je kleuren dof
je recht je rug
en vindt jezelf terug
temidden van de chaos
je bent niet breekbaar meer
maar trotser dan de
rots waar je op leunde