Netgedichten

netgedicht (nr. 8.595):

het gordijn sloot de tijd

ik zag ze acteren
het leven bewegen
lachen beheerst
verdriet zonder tranen
voelen geleerd

spraken gedachten
angst schreeuwde fel
speelde het spel
met valse emoties
maakte bestaan tot een hel

bogen applaus
zwaaiden bloemrijk
naar juichend publiek
het gordijn sloot de tijd
toen de plooien zich vouwden

de spiegel zei nee
tegen spelers die trachten
hun spel te verstoppen
in kortzichtige realiteit
als acteurs droegen mensen
hun scherven de ingang weer uit