Netgedichten

netgedicht (nr. 8.719):

Groen

Zijn ogen dof van eenzaamheid
volgden een vallend eikenblad
dat neerstreek op z’n wandelpad
waar het zich vlijde in ’t tapijt

van al gestorven loofgenoten
die hem -in eeuwigheid gesust -
voorgingen in de diepste rust
met ’n cocon van dood omsloten

de oude man sprak toen bedeesd:
dat ik dit nu nog moet ervaren
nooit eerder ben ik in mijn jaren
op een blad jaloers geweest

Schrijver: sacrajewa, 7 november 2005

wimimi

planet.nl

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: emoties

herfst

eenzaamheid

dood

3.0 met 2 stemmen

566

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:: sacrajewa
Datum:: 20 november 2005; Allereerst dank ik u voor uw reactie op bovenstaand gedicht.
Wijze woorden, doch ik wil u er wel op attenderen dat nergens in het gedicht is terug te vinden dat oudere mannen per definitie eenzaam zijn :-)
Ik wens u een verder genieten van een heerlijke herfst en een bladloze mond :)

Naam:: De zwarte hand
Datum:: 18 november 2005; Oude mannen zijn niet eenzaam in de herfst, integendeel, het juk van een plichtzame zomer is afgeworpen, de vrijheid lonkt in kleuren. Ik spreek uit ervaring, oude mannen nemen geen blad voor de mond.

Geef je reactie op deze inzending: