Netgedichten

netgedicht (nr. 8.788):

gesprokkeld uit vergeten

vreemde ogen kijken
laten ongenoegen blijken
vervloeken me tot in de hel
is dit mijn wereld wel

ik kijk slechts door
de ruiten van mijn geest
ik kan nog niet naar buiten
chaos is weer langs geweest

mijn handen doen niet
wat ik wil, mijn lijf
verkrampt zodat ik gil
ik eis mijn eigen vel

ik loop met benen die
me niet meer mogen
mijn voeten zijn weer blind
met handen voor mijn ogen

ik zoek de wereld bij elkaar
gesprokkeld uit vergeten
mijn spreken is geen loos gebaar
wie leeft hoeft slechts te eten.