Netgedichten

netgedicht (nr. 8.829):

twijgt in soepel samenzijn

je dacht dat
dood hout was gevallen
twijgt in soepel samenzijn
die buigzaamheid is niet bevallen

jij wortelde een nieuwe lente
zomert al seizoenen lang
jouw loten hebben zich vermeerderd
gaan hun volwassen gang

hij wette bijl en snoeide
eindelijk de helft van zijn leven
helaas wat over bleef was ook
aan anderen niet weg te geven

er is geen open plek om
samen zon te gaan genieten
het dode hout zal enkel rot
en muizenissen in de toekomst bieden