Netgedichten

netgedicht (nr. 8.994):

nectar zong in warme zoenen

ik heb mijn vleugels
weer versteld
de flarden opgelapt
kleuren bijgesteld
en kan weer vliegen

je had me weggetrapt
ineens was ik oud vuil
te min om naar te kijken
in blinde haat ging
je agressie over lijken

we vlogen goud
het zilver schitterde
in bloemen, nectar
zong van warme zoenen
in een koperkleurig woud

de helling op de wind
in vlagen naar de hemel
je speelde als een kind
op zomers langste dagen
ik heb je al die tijd bemind

je hebt geen oog voor me
mijn aandacht kan je missen
je laat weer gissen wie je bent
een hele vent, nu je mij
weer als verloren vlinder kent