Netgedichten

netgedicht (nr. 9.241):

in de stilste nacht

in de stilste nacht
van korte dagen
spreken vragen luider
in verhaal een taal
die dwingend is

die handenwringend
schrijnt omdat er nooit
een oplossing verschijnt
die draagbaar is
voor beide kanten

ook de kribbe had
daarmee te kampen want
in het onbevlekt ontvangen
van Maria nam ook Jozef
zijn gereedschap mee

ik zag die witte duif in
Betlehems ster verdwalen
ze oogde licht op velden
waar herders bij nachte de kou
met hun schaapjes verzachtten

ik wacht de lente af
laat de wende keren
met alles wat in in me heb
ga ik weer proberen van
de tsunami in mezelf te leren