Netgedichten

netgedicht (nr. 9.357):

met zoveel regen dat het giet

ik kan niet meer
van binnen ben ik hol
ik wil het weer
weer vullen ik wil vol

een handje wind
vlijt bladeren op een hoop
strijkt door mijn haar
haalt gedachten uit de knoop

een mand vol zonnestralen
weerkaatsend op het fruit
oogst van zomerdagen
de kleuren rijpen uit

stofjes schonen uit de lucht
met zoveel regen dat het giet
hagel bouwt zijn stenen door
het bevriezen van verdriet

ik ben het midden van mijn
wereld niets gaat er langs
mijn heen ik wil ontdooien
ook al lijk ik dan van steen