Poëzie

1846 - 1896

poëzie (nr. 4.626):

De avond heeft de ontroerde golven

De avond heeft de ontroerde golven
Zacht in sluimering gekust.
’t Windje doet geen rietpluim wiegelen;
Plompenblad noch roos weerspiegelen
Zich in ’t meer, dat zwijgt en rust.

Maar op eens - de wateren zwellen,
Hoe ze golven, meer en meer !
Toch, geen zuchtje wordt vernomen;
’t IJle loof der berkebomen
Hangt nog roerloos steeds ter neer.

Zo vaak ben ik kalm en rustig
En word plotseling droef te moe;
Tranen rijzen in mijn ogen,
‘k Word in ’t diepst der ziel bewogen
En weet zelf waarom noch hoe.