Poëzie

1869 - 1945

poëzie (nr. 926):

DE IDEALISTEN

Ze gaan langs de straat als geranselde honden
Ze kijken de mensen zo nederig aan
Ze lopen te koop met hun dierbare zonden
Ze spreken van zielen die blijven bestaan

Ze plagen ons allen met geldidealen
Modelmaatschappij waarin elk produceert
Ze wijzen ons overal wonden en kwalen
Ze zijn zo menslievend, naief en geleerd

Ze spelen de Christus in krotten en kroegen
Ze eren de werkman, 't volk is hun Goed*
Ze laten 't volk en de werkman weer zwoegen
Omdat 't op aarde nu eenmaal zo moet

Ze maken zich druk over stemmen en kiezen
Ze stellen zich overal graag kandidaat
Ze hebben gewoonlijk geen stok te verliezen
Ze krijgen de kost van 't volk en de staat

En als ze dan eenmaal als Kamerlid zitten
Dan doen ze brutaal, onbeschoft, familiaar
Ze zitten op alles en ieder te vitten
Alles wat geld heeft is smerig en naar

En wat er op aarde zoal wordt geleden
Daar kijken ze nuchter en kalm overheen
Ze willen geen betere mensen en zeden
Ze willen regeren en dat maar alleen

Ze willen partijen, de mensen verdelen
Ze kweken slechts vijandschap, afgunst en haat
Totdat 't de menschen te zeer gaat vervelen
Dan zetten ze d'idealisten op straat

We kunnen ze missen die idealisten
We haten hun zoet en menslievend gezeur
We krijgen genoeg van hun snoeven en twisten
En van hun onmanlijk en futloos getreur

We willen weer leven voor lachen en springen
Voor liefde, voor vrouwen, voor hartstocht en wijn
We willen luidruchtig weer juichen en zingen
We willen de Goden op aarde weer zijn

-----------------------------------------
Goed: vermogen, bezittingen