Poëzie

1857 - 1931

poëzie (nr. 926):

HET ORGEL SPEELT...

Het orgel speelt een heel oud liedje
beneden in de stille straat…
Ik luister, leg de penne neder,
berg in mijn handen mijn gelaat

Een heel onnozel volkskoepletje,
slecht drie, vier noten traag en teer;
maar elke klank, die in mijn oor dringt,
wekt echo’s in mijn binnenste weer.

Ik hoor het oude deuntje klagen,
klagen en zuchten beurt om beurt,
en ‘t is me, of ‘t opwelt uit mij zelve
en ‘t is me, of mij ’t harte scheurt…

Wat in dat oud onnozel deuntje
zijn kunsteloos gestamel beeft,
mijn eigen ziel is ‘t, die het uitsnikt…
Die heeft het, ach, zo vaak beleefd...