Poëzie

1859 - 1938

poëzie (nr. 4.386):

IK HEB GELIEFD

Ik heb geliefd met het alinnigst wezen
Van mijne ziel zovele lange jaren
Lang, al wat daar heerlijk hoogschoon gerezen
Naast mij en om mij trok door het stage staren

Van mijn uitdromende ogen naar ’t rondwaren
Van schoonheid om mij, of niet een van dezen
De alenige onvolprezene zou wezen,
Die mijn zou zijn in de ongeboren jaren.

Toen kwaamt gij, enige, en gij waart het, maar,
O, dat de golf, die van mij uit zou breken,
Terug moest slaan op ’t hart mijn, slaand het stom

Juist in die stond, toen gij met trots gebaar
Zeidet: ‘k wil zó. Wee mij, ik kon niet spreken
En gij gingt heen en keert u niet meer om.