Mijmering

Vóór ik haar had gezien, was dof en koud
De zomerse natuur, zo warm en licht, -
In 't beekgeruis hoorde ik geen stille kout,
Voor mij was bloem noch star een zoet gedicht;

Haar lief te hebben, werd mij tot een plicht,
Toen ik haar 't eerst en lang had aangeschouwd, -
Elke ademtocht was slechts aan háar gericht, -
Zij scheen me éen enkel wezen, duizendvoud:

Zij was, veelvuldig mededogend, éen:
Een klaar verstand streek over diep gevoel,
Gelijk een vlotte beek langs bloemen heen;

Zij, waardig duizend zielen aan te biên,
Worde aan de waardigste ten levensdoel!
Ik zei vaarwel: ik zal haar wederzien!

Biografie van deze schrijver

wederzien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.9 met 25 stemmen 2.124