Poëzie

1873 - 1944

poëzie (nr. 3.768):

Aanroep

Was al mijn voelen en mijn leed van jaren
geen pelgrimstocht naar u, die ‘k diep belijd,
tot wie ‘k zacht zing, o wees gebenedijd,
wier zuiver beeld ik biddend mag ontwaren.

Ik ben een man, die sterk werd in de strijd,
die strijdend zong en zocht opnieuw gevaren,
wetend, diep-in, dat ééns de dag zal klaren,
als vogelstemklank door de luchten glijdt.

Vaak was het nacht. In gans verduisterd woud
droomde ik van sterren… en een maanlicht pad,
naar lichte verten voerend, zag ik mijn geest.

Heb ik niet altijd op uw komst vertrouwd?
Mijn hart kent u, gij kent mijns harten schat,
en samen gaan wij verder, onbevreesd.