Poëzie

1886 - 1942

poëzie (nr. 4.206):

O land van zee en duinen, vee en weiden

O land van zee en duinen, vee en weiden,
Aan u blijf ik verknocht tot aan mijn dood.
En dagelijks ga ik voort mij te verblijden,
Dat ik van geen land als van u genoot.

O Nederland, hoe vroeg waart gij reeds groot,
Schoon toch ook gij uw noden had te lijden,
Ge waart en bent nog steeds de rijke schoot
Van waarden, geldend tot het eind der tijden.

Ge bloeit ondanks het kenteren der seizoenen,
Uw naam is meer dan ooit alom verbreid,
Uw vlucht draagt bij de volkeren te verzoenen.

Oudtijds op zee en nu steil in de lucht,
Gij, wakkere mannen, onze dankbaarheid,
Zij vergezelt u op uw stage vlucht.