inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1885 - 1933

poëzie (nr. 1.357):

Zijn wij tezamen, God?

Zijn wij tezamen, God? Het overkomt
Mij in de nacht, of aan de lichte morgen,
Wanneer ik lig van alle dingen weggeborgen,
Dat iets opstijgt in mij, en ik wacht

Te worden toegesproken door een naam,
God, of natuur, - één wie ik mij niet schaam
Te zeggen, dat ik ben het dwaze ding,
Dat zich een God weet, en een nieteling.

Oproer is in mij, en ik spreek mij uit
Onevenwichtig, hortend van geluid,
Ik weet mijzelf niet meer, mijn handen beven,
Het is alsof mijn hart mij wil begeven.

Schrijver: Abraham van Collem
Inzender: Redactie, 19 januari 2010


Geplaatst in de categorie: individu

3.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 1.946

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)