Poëzie

1876 - 1948

poëzie (nr. 1.401):

Liefdes Hof

Wie liefdes hof betreedt,
de wonder- wonderschone,
wie om daarin te wonen
het verdere vergeet,
wie 't ogenblik bemint
en aanziet hoe, bescheiden
in ons gewekt, bij tijden
opnieuw geluk begint,
wie onbaatzuchtig leeft,
zijn aard zich overgeeft,
wie list en opzet haat
vindt hier zijn toeverlaat:
hoe zich de paden winden,
hij wordt het nimmer moe
zich nieuw verschiet te vinden,
tot aan de einder toe.

Nu zich dit paradijs
mij eenmaal heeft ontsloten,
nu ik zijn diep genoten
verborgenheid doorreis,
nu ik er talm en dwaal
en telkens opgetogen
mijne onverzadigde ogen
op zijn wijd licht onthaal,
beleef ik onbevreesd
en zorgenloos het feest,
waaraan zich elke dag
mijn hart verheugen mag.
Alleen dat luid verlangen
om u probeer ik wel
in redes rust te vangen, -
maar 't ontloopt mij te snel.

Want gij alleen stoffeert
die hof naar mijn behagen.
Met duisternis geslagen
ligt al wat u ontbeert.
Uw rankheid gaat mij voor,
de schemerige lanen,
de koele schaduwbanen,
de ganse stilte door.
Om die gedaante kwijnt
het zonlicht, en omlijnt
uw nauw bewust gebaar,
dat mij geleidt tot waar
geen twijfelen, geen vrezen
of geen miskenning is:
tot liefdes onvolprezen
onthuld geheimenis.

Zo lokt gij, dag aan dag,
mij dieper in dit leven,
de wouden door en dreven,
waarin ik dolen mag.
Tot in de verte een schijn
te zien is door de bomen
en we aan den rand gekomen
van 't ondoorgronde zijn.
Beweging noch geluid
breekt hier de omtrek uit.
Onder de hemel, strak
en effen, ligt het vlak
van 't water, waar de stammen
voor altijd staan in 't rond
tegen de heuvelkammen
geworteld in de grond.

Dan, in die spiegel, zal
ik eenmaal nog ervaren,
wat in bewogen jaren
mij werd beschoren: al
de vreugde ons toebedeeld,
de smart door ons gedragen,
en - weldaad mijner dagen -
uw lief, uw teder beeld.
Dan overheerst de rust,
verzinken leed en lust
verstillen angst en pijn.
Dan zal er vrede zijn
en zal ik weten mogen,
mij als een morgenlicht
over mijn brekende ogen,
uw diep ontroerd gezicht.