DORPSKERKJE
Het kerkje is zo oud, zo oud
de zwarte dennen ruisen zacht,
de blanke gouden hagenvacht
murmelt stil en vertrouwd,
naar 't wit-verweerde slanke schip.
En hoog, oud en geslagen, zeer,
buigt het vermolmde hoofde neer
de toren, berstend rib en rib.
De zonne guldt de gulden haan
en 't al met groen en grauw bestoven
verbogen transen hoog naar boven
en 't deurtje aan de benen aan.
Het oude kerkje staat zo stil,
zo stil in 't gouden zonnelicht,
een man met wee-doorkerfd gezicht
die ach zo gaarne, sterven wil.
Een bonte vlucht (1911)

Schrijver: Salomon Bonn
Inzender: Redactie, 02-08-2011
info
gedichten.nl
Geplaatst in de categorie: verdriet
Zoek naar vergelijkbare inzendingen
Deze inzending is 428 keer bekeken
3/5 sterren met 8 stemmen.
Er zijn nog geen reacties op deze inzending.
Geef je reactie op deze inzending: