inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1856 - 1936

poëzie (nr. 1.734):

DE TERRASSEN VAN MEUDON

De lucht is stil: op eindloos verre heuvlen
Strekt zich de stad in blond en rozig licht -
Ik wend mij om waar lachen klinkt en keuvlen:
Daar kust een knaap een blank en zoet gezicht.

Ik zie omlaag: in vaste en strenge perken
Sombert rondom een kom een herfstge tuin.
Ik zie omhoog: een koepel, zwaar van zerken,
Stijgt, sterrrenwacht, hoog boven de bomenkruin.

Op trapgesteenten, broklig, maar gebleven,
Blijf ik dan peinzend en in weemoed staan, -
Want dode dingen zijn die langer leven
Dan wij die werden, welken en vergaan.

Uit de lage landen bij de zee.(1904)

Schrijver: Albert Verwey
Inzender: Han Messie, 9 augustus 2011


Geplaatst in de categorie: filosofie

4.0 met 1 stemmen aantal keer bekeken 376

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)