Uit Brabant

Melancholiek is 't klinken van de bellen
Aan 't haam van 't paard, dat stapvoets sloft in 't zand,
Het opgeschoffeld stof zweeft naar de kant
En ganse zwermen vliegen vergezellen

Het beest, dat scheukt en kopschudt van hun kwellen.
De kop omlaag, door 't kwastig net omrand,
Zo trekt het dier langs 't hoge dorre land
De tweewielskar en blijft eentonig schellen.

En naast hem loopt de man, zijn evenbeeld,
In 't grauwe kleed met sjokkig lome gang.
Verweerd zijn hoofd en haar, de hand vereelt
Staag klapt de zweep, doch maakt zijn paard niet bang:

Zij hebben saam te lang hun werk gedeeld
En sukklen samen voort hun leven lang.

Zelfkeur (1907)

paarden Brabant

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 2 stemmen 613