Poëzie

1834 - 1875

poëzie (nr. 1.941):

Onze volksheld

Wij voelen het vaderlands harte
Wel fier in de boezem slaan,
Als we aan de voet van zijn standbeeld,
Op zijn geboortegrond staan;
Wie herroept zich niet in 't geheugen
Zijn feiten, zijn heldendaân?

Wij roemen zijn hoge gaven,
Zijn burgerdeugd, zijn moed:
Hij offerde aan 's lands belangen
En rust en goed, zijn bloed.
Wat wonder als 't zicht van zijn beeltnis
Ons harte kloppen doet?

Wij gieten zijn trekken in 't koper,
Wij beitlen ze in marmersteen;
Hij ligt in het graf onverschillig,
Sinds eeuwen in 't graf alleen.
Hij is vóór zijn tijd gestorven:
Wie zond hem zo vroeg daarheen?

In 't leven slecht begrepen,
Veracht, miskend, gehoond,
En na de dood met lauwren
Door 't nageslacht gekroond:
Ziedaar hoe men de daden
Van grote mannen loont.

0 laat ons liever de blikken
Beschaamd ten gronde slaan,
Wanneer wij zitten gebogen
Over onze geschiedenisblaân;
Of aan de voet van zijn standbeeld
Met vriend of vreemdling staan.

Onze volksheld sluimert in de aarde,
Zijn rust zij er niet gestoord,
Want wat wij hem misdeden
Is schandlijk, ongehoord:
Wij hebben hem vals beschuldigd,
Wij hebben hem wreed vermoord.