Poëzie

1809-1876

poëzie (nr. 2.064):

ONDER DE SNEEUW

De witte vlokken stuiven,
Die 't veld met dons bekleen;
Geen grasje of geen spruitje
Dringt weer door 't dekkleed heen:
Maar 't groeit, hoe diep bedolven,
Toch fris en krachtig voort,
Tot het, o Lente! uw stemme
Weer suizend fluistren hoort.

Laat de Ouderdom de lokken
Met rijm en sneeuw belaan,
De Liefde blijft er groeien
In vrome Jeugd ontstaan:
In stramme borst besloten,
Nauw merkbaar voor het oog,
Toeft zij op schoner Lente
En Bloeitijd — hier omhoog!