Poëzie

1836 - 1923

poëzie (nr. 2.133):

Moedeloosheid

Als men vermoeid en levensmoede,
Voorbij een eenzaam kerkhof gaat,
Waar soms een zandig terpje oprijst,
En hier en daar een kruisje staat,
Dan haakt het hart in stom verlangen,
Na zoveel lijden doorgestreefd,
Om ook te rusten onder de aarde,
Bij hen, die men vergeten heeft.

Als men mij daar heeft heengedragen,
En u het zondagklokje wekt,
En gij door 't huivrig morgenscheemren,
Mistroostig naar het kerkje trekt,
Dan zult gij op die deken staren,
Zo groen en vochtig uitgebreid :
De dood is beter dan het leven,
En zacht de slaap der eeuwigheid!