Poëzie

1835 - 1915

poëzie (nr. 2.336):

Lentemergen.

God! wâ'n hemels mergenuur!
Uut 'en wolk van goud en vuur
En ik weet nie hoeveul kleuren
Zie 'k de zon heur schiefke beuren.
En umhoog deur 's hemels blauw,
En umleeg ien 't drupke dauw,
Lienks en rechts en wied en zied -
't Is al straolen wâ ge ziet!

Hè! hoe lekker, hoe gezond
Weit het wiendjen ien mien mond!
'k Vuul 'et deur mien borstje dringen,
't Duut mien hart van vreugde springen. -
Plaoggeest, stil, wâ duuje daor,
Zóó te stoeien met mien haor?
Wiendje, blaos maor naor 't oe lust,
'k Bin van mergen goed gemutst.

Kiek, dâ kleine grut, och Heer!
't Vliegt en fladdert op en neer,
't Schommelt op de gruune rieskes,
't Tjielpt en fluut op alle wieskes.
Och, wâ mag ik graog oe zien!
Toe maor, wês nie bang veur mien:
'k Gaf oe kruumkes van beschuut,
Haolde nooit oew nestjes uut.

't Is van 't jaor 'en vroeg gewas:
Al de weien staon vol gras;
Kiek die bluumkes met hun kupkes
Aorig loeren uut de knupkes!
En die boom as sneuw zoo wit -
Teiken dat er vrucht aon zit.
Alles fleurig, alles schoon...
'k Dank God dat ik buuten woon!

Lieve moeder, 'k bin zoo blij,
Maor oe mis ik nog hierbij.
‘Mietje, ik vuul 't mien iengegeven:
‘'k Zal de Meimaond nie beleven!’
Zeide mien nog op 'et lest.
Ach, dâ woord is waor gewêst...
Maor bij Onzen Lieven Heer