Poëzie

1893 - 1920

poëzie (nr. 2.491):

DE LEEGTE

Eenmaal hebt gij mijn stil vertrek gewijd
Met even uw ontroerde aanwezigheid,
Met tooverklank van zoet-gesproken woorden
En teedere gebaren die bekoorden.

Ik had dat uur in zaligheid verbeid,
Met vreugd gevuld den al te langen tijd, -
En nu: in troeble bitterheid versmoorden
De droomen die me in eenzaamheid behoorden.

Uw afzijn pijnt mij als een staag gemis
Nu'k voelde wat uw lieve wezen is
Temidden van de vaag-beminde dingen.

En alles staat zo nutteloos en stom:
De boeken en de meublen rond mij om
Zijn dof en vreemd, zijn dóde erinneringen.