Poëzie

1834 - 1875

poëzie (nr. 2.600):

DE GROOTVADER.

Gij spreekt wel soms van al zijn lijden,
Die oude man met sneeuwwit haar;
Maar meest zit hij in zich verzonken,
En stil en zwijgend nevens haar.

Zij wordt wel groot, maar is zo tenger;
Hij legt de hand soms op haar hoofd :
Zo ze eenmaal in mijne oude dagen
Door vroege dood mij werd ontroofd!

Dan lacht ze op hem met stille weemoed,
Terwijl ze zwijgend hem aanschouwt,
En denkt: ‘hij zal niet lang meer leven,
Hij wordt zo stram, hij is zo oud!’

Wie zal het eerst van beiden sterven,
Zo diep beducht thans voor elkaar —
Het meisje in de bloei van 't leven,
Of de oude man van tachtig jaar?