inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1887-1954

poëzie (nr. 2.797):

Eenzaamheid

En zal dit leven mij dan buitenwerpen,
En zal ik, met mijn eigen nood alleen,
Mij zelf verteren in de ijdle, scherpe
Knel van mijn trots, de smaad van mijn geween,

En heeft de lucht zich voor mijn ziel gesloten,
En heeft de stad zich voor mij toegedaan,
Draag ik de kneuzing van wie werd verstoten
Uit de gemeenschap der vertrouwde pâen,

En voel ik mij vergeten en verlaten,
En is het mij of niemand mij gedenkt,
En keren nacht en avond door de straten
Zonder dat mij één blik van vriendschap wenkt,

O laat mij dan dit éne zeekre weten:
(Hoor hoe mijn stem u toeroept door de nacht!)
Dat ik bij ú mijn droefheid kan vergeten,
Dat gíj mij met uw diepe liefde wacht.

Onze Eeuw (1913)

Schrijver: P.N. van Eyck
Inzender: Redactie, 13 december 2015


Geplaatst in de categorie: eenzaamheid

4.0 met 6 stemmen aantal keer bekeken 1.122

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Levi
Datum:
24 augustus 2020
Hoe dit gedicht mij doet denken aan de structuur van Willem Vermandere zijn nummer "voor Marie Louise"
Schrijnend prachtig

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)