Weer rijst het
Weer rijst hier uit de diepste grond
naar 't holle duister van mijn mond
en streeft naar nieuwe luister,
gelijk naar nieuwe bloesem streeft
de knop die teer in dauw-licht beeft,
en stralend uit de boezem leeft
der aarde, diep en duister.
'k En durf te spreken, waar ik wou
het woord bewaren, dat ik hou
ten troost van dode wanen,
o Deemoed... - Maar ik zie de dag
veel schoner dan 'k hem immer zag:
van zeven-kleurig goud, door 't rag
der wimpers, klaar van tranen.
Inzender: Redactie, 27 oktober 2017
Geplaatst in de categorie: emoties