Poëzie

1888 - 1966

poëzie (nr. 3.326):

Schijn

Zo gij mij ziet,
zo ben ik niet,
't is schijn, 't is leugen:
bij u, lief kind,
te droef bemind,
moet ik wel deugen.

Uw fantasie
is goudglans, die
m' een zon doet lijken;
dat maakt mij bang
want, ach, hoe lang,
op eens zal blijken,

dat g' op uw wens
een ander mens
hebt doen verrijzen,
een mens die leeft
en waarheid heeft
slechts in gepeinzen,

dat g' aan mijn beeld
hebt toebedeeld
te grote schoonheid,
en dat uw droom
zinkt in de stroom
van mijn gewoonheid.

Maar wil dan toch
niet aan bedrog
of aan komedie denken,
want aan uw zij
moest ik van mij
wel 't allerbeste schenken.