Poëzie

1863-1919

poëzie (nr. 3.946):

Kortlevend plankton van de Brahmanzee

Kortlevend plankton van de Brahmanzee,
Zal 'k eenmaal naar hun vredebloei verzinken;
Zolang ik niet de koele dood mag drinken,
Golf ik en eb met de oppervlakte mee;

Zijn geheimzinn'ge stroom volg ik gedwee,
En als 'k uit wolkenschelp, die 'k rood zie blinken,
Het ver geruis van de eeuwigheid hoor klinken,
Voel ik mij zelf de wind, zelf de avondvree.

Door golventop laat ik omhoog me tillen,
En 'k zie de verte parelmoerig trillen,
En 'k voel me toekomst, ben, wat eens zal zijn;

En laat de glazige afgrond neer me glijden,
Dan zie 'k schemeren langverzonken tijden,
En 't diepst verleden voel 'k bestendig mijn.

---------------------------------------------------
dit sonnet is het 7e in de cyclus: Bevrijding