Poëzie

1829-1861

poëzie (nr. 3.818):

WAAR HET MEESTE WORDT GELEDEN

Het knaapje sluimert! maar de moeder aan zijn sponde
Bespiedt de onvaste rust van ’t krank en lijdend kind;
Ach, hoe dat hoofdje gloeit! ’t Is alles stil in ’t ronde,
Doch in heur ziele niet, die vreest, zoveel zij mint.

O God, waar hier op aard wel ’t innigst wordt gestreden?....
Aan ’t kinderziekbed, Heer! Daar buigt ook ’t twijflend hoofd
Des fiere mans zich neer met staamlende gebeden; –
Geen moeder die niet bidt en in haar God gelooft!

Aan ’t kinderziekbed, Heer! daar worstlen in de harten
Gedachten, waar het hart voor week wordt, of voor breekt.
Daar lijdt een liefde, die bij ’t foltren van haar smarten,
Uw Liefde zoeken moet en vurigst tot haar smeekt.

Ook nergens, stil geloof, is deze Liefde u nader,
Dan waar uw lijden klimt, bij ’t klimmen der gebeên...
Van ’t krankbed van ons kroost trekt gij ons hart, o Vader
Ten Hemel uwer kindren heen.