Nog eens, toen je oud werd, zag je de Alpendalen

Nog eens, toen je oud werd, zag je de Alpendalen
Van 't leven jou met late idylle lokken;
Je zag, hoe bergop lange schaduwen trokken
Onder een mist van scheve zonnestralen;

Nog hoorde je over lichte hoogten dwalen
'T elegisch tink'len van verspreide klokken
Nog zag je, wit door zwarte dennen, brokken
Van 't sneeuwveld, nu niet meer bereikbaar, stralen.

Je voelde in 't dauwig-koele blauw vervloeien
'T hel herdenken van wat je heet begeerde,

Tot diepberustend violet vergloeien
De rode brand, die je onblusbaar verteerde:

'En tot geluk geschapen' - wat je leerde
Als kind - 't verdord geloof zag je herbloeien.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- -
Sonnet XVII in de cyclus 'In de Hoogte'

Brahman I, p. 123(1919)

Schrijver: J.A. dèr Mouw
Inzender: J.M., 2 maart 2003

mostertmannederlands.nl

Biografie van deze schrijver

alpendalen klokken herbloeien

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 19 stemmen 1.507