Poëzie

1859 - 1881

poëzie (nr. 5.030):

AAN MATHILDE

Wanneer de moeder van het licht weer licht,
En voor haar goud de zwarte mist doet wijken,
Dan laat ze er stralen langs de bloemen strijken,
En dankbaar doet elk bloemeke zijn plicht.

Zodra de bloem de lieve zon ziet prijken,
Dan wolkt ze wierook op in wolken dicht,
En geurenmoeder wordt het moederlicht...
Ik moet, Mathilde, u aan de zon gelijken!

Gij zijt de moeder van deez' liederkrans:
Gij hebt die met uw zonneblik geschapen
In 't zwarte hart; zo 't glanst, 't is door úw glans.

Met uwe bloemen krans ik u de slapen,
Uw eigen schepping leg ik om uw hoofd;
Zo zij uw naam voor eeuwiglijk geloofd! -

-----------------------------
uit: Mathilde (1882)