inloggen
voeg je poëzie toe

Poëzie

1870 - 1943

poëzie (nr. 256):

Goede Dood

Goede Dood wiens zuiver pijpen
Door 't verstilde leven boort,
Die tot glimlach van begrijpen
Alle jong en schoon bekoort,

Voor wie kinderen en wijzen
Lachend laten boek en spel,
Voor wie maar verkleumde grijzen
Huivren in hun kille cel, -

Mij is elke dag verloren,
Die uw lokstem niet verneemt;
Want dit land van most en koren
Is mij nimmer schoon en vreemd;

Want nooit beurde ik hier te drinken
't Water dat de ziel verjongt,
Of van dichtbij hief te klinken
't Verre wijsje dat gij zongt;

Alle schoon dat de aard kan geven
Blijkt een pad dat tot u voert,
En alleen is leven leven
Als het tot de dood ontroert.

Stemmen

Schrijver: P.C. Boutens
Inzender: Nelleke, 7 juni 2003


Geplaatst in de categorie: overlijden

4.0 met 17 stemmen aantal keer bekeken 4.655

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
marcellus senstius
Datum:
10 augustus 2016
Email:
mluxxhotmail.com
Dit gedicht las ik toen ik 13 jaar oud was, leerde het uit mijn hoofd en 'prevelde' het op de begrafenis van mijn Oma, die katholiek werd begraven,naast mijn Opa die er dus al lag, sinds een jaar. Maar IK moest dat gedicht naar mijn mening declameren, omdat het mi een zuiverder idee over de dood gaf dan die katholieke manier van ter aarde bestellen, voilà!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)