Poëzie

1814 - 1903

poëzie (nr. 365):

IN EENZAAMHEID.

In eenzaamheid, gedenk ik aan mijn Vader,
Mijns Vaders eenzaamheid,
Sinds Moeder is ter rust geleid,
En hem een dienstmaagd blijft, en niemand nader.

Veel kindren heeft hij, maar die op hun beurt
Reeds vaders zijn en moeders.
Nog eens verenen zich de broeders
En zusters om die doodbaar, zo betreurd.

Dan gaan ze uiteen. Elk vindt zijn lieve kleenen
Verbaasd van ’t rouwgewaad;
Terstond verheldert hun gelaat;
Reeds boort de glimlach door de tranen henen.

Maar Vader blijft en treurt alleen. Helaas!
Kan hij zijn oog geloven?
Daar staat haar stoel terzij geschoven…
Hoe ledig is heel ’t huis door éne lege plaats!

Ach Vader! wat kan kindermin hier baten?
Neen! Zoek bij God uw troost!
De Hemelvader heeft geen kroost
Dan dat Hem nooit verlaat, en nimmer wordt verlaten.