Poëzie

1808-1858

poëzie (nr. 452):

De Nachtegaal

Daar school een nachtegaal in 't groen
Het was in de Mei!
En hij zong zo zoet in ’t loof-festoen,
Het was in de Mei!
En hij gaf zijn zoetelief een zoen
Net als ik of hij zou doen,
Zes maal, zes maal, zesmaal doen,
Het was in de Mei!

- Een bloedverwant van Patertje langs de kant.
"Ons gekweel"
- Zegt een voormalig Philomeel -
"Is onder de dieren ons bescheiden deel:
"Net als 't loeien
"Onder oude voorzangers en koeien:
"En een concert vocaal

"- Dat zeggen wij allemaal -
"Op een tak, is voor een nachtegaal
"Wellicht een smakelijker onthaal
"En niet minder amicaal
"Dan zelfs 't stropen voor een aal.
"Want" - vervolgt hij - "Waar ik geboren word, gestorven en grijs,
"Net als baanvegers op 't veldijs."

Hij speelt dan ook, naar de eis,
Al van kindsbeen af in 't lover,
Op zijn muzikale schaatsen beentje over,
En raakt nooit van de wijs.
In 't kort, 't is zijn element;
Want voor de zangschool of 't conservatorie
Spendeert de kleine vent
- Voor zover mij is bekend -
In 't jaar, wil ik wedden, geen cent.
- "Ik heb," zegt hij, "jandorie!
"De gehele muziek al in mijn memorie
"Net als Romulus de Romeinse historie.
"Om je moeilijkst ut- re- mi-boek
"Geef ik zoveel als een vlugge snoek
"Om een schepnetje van gescheurd neteldoek.
"Ik weet het veel beter dan jij;
"Want het is juist mijn liefhebberij:
"Daarom vraagt zo vaak de melody,
"Wanneer zij mij tegenkomt, aan mij:
"Ben ik dat of Gij?"

Een jong Philomeel
Draagt het Haarlems orgel dan ook flink in zijn keel,
Mitsgaders de kasten en pijpen, doch zonder 't klavier;
"Want daar staan mijn handen niet naar," zegt dit schrander dier;
En toch speelt hij, zonder handen, heel wat knapper,
Dan een doofgeboren orgeltrapper,
Ofschoon hij, met zijn eksterogen, menigmaal
Zijn laars niet aan kan krijgen, voor 't pedaal.
Als je 't ook niet wist,
Dan zei je: "Is dat het halve zoontje niet van den orgelist."
Maar geen orgelist, dat ik weet, heeft het hem nog na gedaan,
Of de man moet bijzonder vroeg zijn opgestaan.
Treft de jeugd echter zo'n baasje aan,
Kom aan!
Hij maakt zich bekend,
Ik doe mijnheer op 't moment
Bij deze, met vermaak, een paar laarzen present.
Brachthuizer sluit ik uit:
Dat was geen orgelist, dat was een luit.

Vanwege l'amour heeft Rossignol
Zijn kleine krullenbol
Natuurlijk zo vol,
als van a en b mol,
Geen nachtegaaltje gaat er over straat, met een parasol,
Of mijnheer is dadelijk op hol,
En op neepjens-kappies is hij dol.
Maar - dat moet ik zeggen - Philomeel
Zet toch altijd zijn beste beentje voor bij zijn vrijster.
Voor dat vogeltje zingt hij waarlijk als een lijster.
Want hij houdt van zijn bruid in zijn ziel veel,
Al ziet ook 't meisje bij ongeluk scheel,
"Dat merk ik 's avonds toch niet," zei hij, "in 't priëel."

Wie hieruit evenwel afleidt, dat onze kwinkelerende Leander
Voor Herootjes alleen tiereliert, en nooit voor een ander,
Doe mijn complimenten maar terstond aan zo'n naturalist,
En zeg hem, "dat hij, uit mijn naam, zijn eigen vergist,
"En dat ik waarlijk dacht o jeugd! dat hij 't beter wist,
"Daar Professor he seilicet verwart met een ander verliefde tortel,
"Die jammert op zijn dorre rank
"Van een beroofde boom zijn wortel
"Haar leven lank!"

Een Hollandse nachtegaal verhuist bij zijn dood,
Volgens de Fabelleer, met zijn ziel naar een sloot
En wordt aldaar als kikker vergood;
Of hij er echter nog eieren blijft leggen,
Dat zou ik u niet durven zeggen.
Met zijn maatgeluid
Is het echter uit.
't Is niet langer die zoete guit
Met zijn mooie fluit
Vol melodieus getuit;
Daar is thans in zijn stem iets, dat me stuit,
Iets... enfin, 't heeft heel veel
Van een driftig Aanspreker, met een graat in zijn keel;
Want na zijn metempsycosis*,
Zingt hij net als een schor mens dat boos is.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- -
* zielsverhuizing