Poëzie

1860-1932

poëzie (nr. 4.502):

Na zons-ondergang aan zee

Zonne stervend zonk in zee,-
en een wijde wade spreidde
op de brede kimme neer
't wolkenheer.

Eenzaam ruist de duistre zee,-
langs der duinen ruige kruinen,
als met droeve dodenklacht
zucht de nacht.

Eenzaam, eenzaam ruist de zee,
slaat de kuste zonder ruste,-
moeder aarde ligt alom
doods en stom.

Op het woelend vlak der zee
wislend dansen kille glansen-
starre lach der dode maan
staart mij aan.

Dreigend, dreigend druist de zee!-
'k Zie een grijze nevel rijzen-
komt uit 't grote zonnegraf
op mij af!

Red mij, red mij van de zee!
Red mij, aarde, die mij baarde!-
Vaal-gewiekte oneindigheid
naderschrijdt!-