Ik zal mooi dood-gaan

Ik zal mooi dood-gaan, als een vlammend vuur,
Dat ééns nog flikkerde in zijn schoonste gloed,
Eer 't gans geblust was. Want als enig goed,
Rest mij de schoonheid nog, een korte duur.

Hoe zalig is dat nu, wanneer ik tuur
Naar mijn gedachten in hun brede stoet,
Die álle schoon zijn, en niet één die doet,
Of zij wou vlieden uit Mijn hoog Bestuur.

Wat is dat goed, de grote rust van God,
De heerlijkheid eens kunst'naars, en 't geluk
Van mens, verenigd in één ogenblik!

Ik ben nu verder koud voor mijn aards lot:
Der aarde vreugden sterven, maar ik druk
Mij-zelf aan mijne borst, en lach noch snik.

verzen 1

Biografie van deze schrijver

rust kunstenaar sterven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 31 stemmen 4.224