Bij 't graf

Men droeg de grijze plechtig naar het graf,
En toen hij langzaam nederzonk in de aarde
Brak uit het oog, van wie hij 't aanschijn gaf,
Een vloed van tranen, dat naar 't zinken staarde;

En allen wendden 't wenend aanschijn af,
Gelovend dat hun God een weerzien spaarde,
Omdat ze 't innig wensten, en zó straf
Een God, die scheidt, zich hén niet openbaarde:

De grijze, die zijn dorpje nooit verliet,
Had daar gezwoegd, bemind en liet er 't leven;
Waarom hij leven moest, dat wist hij niet:

Gij waant u, zwerver, boven hem verheven...
Wat deed gij, zo de dood ù nederstiet,
Dan leven, laten leven, leven geven?

Mathilde(1880)

Biografie van deze schrijver

dood grijze leven

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 11 stemmen 2.822