Poëzie

1864 - 1924

poëzie (nr. 764):

In de zwarte nacht is een mens aangetreden

In de zwarte nacht is een mens aangetreden,
de zwarte nachtwolken vlogen,
de zwarte loofstammen bogen,
de wind ging zwaar in zwarte rouwkleden.

't Gezicht was zo bleek in 't zwarte haar,
de handen wrongen, de mond borg misbaar,
de nek was zwart
een hel was 't hart,
van daar kwam het zwarte en worgde haar.

Met de wind, met de bomen en met al de wolken
is ze gekomen,
het waren rondom haar grote volken
van zwarte nachtdromen.

Bij een groot zwart water aan zijn zoom
heeft ze heel stil gestaan,
de lang geleden geboren boom
heeft het toen geraân -

en de wind en de wolken hebben stil gestaan,
ze hadden het niet gedacht,
anders waren ze niet gegaan
en hadden haar niet hierheen gebracht,

en alle zijn ze blijven staan,
de wind en de bomenblaan
en het wolkevolk
en de zwarte golven in de kolk,

en de vaders en de voorouders
stonden omhoog,
in stille wolken met hun schouders,
tot de voeten in zwarte toog,

en de kinderen die ze had willen baren,
kwamen rondom
tegen de bomen staan, ze waren
klein en stom,

en één ding dat ze in haar leven
altijd had gehad,
kwam nu heel hoog boven haar zweven
lichtend mat,

een grote vogel, een grote bloem,
een klinkende klok, haar grote roem,
haar stem waarmee ze was geboren,
hing nu omhoog en liet zich horen.

En al die kinderen en die ouden
hadden het niet gedacht,
en ook niet de stem die boven de wouden
nog zong in de nacht -

die was altijd in 't leven geweest
haar enig lam,
die blaatte nu nog als een eenzaam beest
of ze bij hem kwam,

die was het enige vuur geweest
voor haar handen,
daar kwam ze 's avonds erg bevreesd
uit de menselanden,

die was het dromen en lavende slaap
voor haar in 't leven geweest,
die stond nu boven, een eenzaam schaap,
een blatend beest.

Maar toch ze ging en ze sleurde mee
in een sleep,
kindren en klanken, in zwarte zee
ging alles scheep,

en 't dreef nog even, het water zwart
vonkte van diamant,
in die grote schipbreuk brak ook het hart,
alles zonk, het laatst de hand.