Poëzie

1862 - 1920

poëzie (nr. 773):

'k Zag steeds een bleke Christus

'k Zag steeds een bleke Christus, aan zijn kruis,
voor al de zonden van het mensdom lijden
en in 't gejoel van 't woedend volksgespuis,
nog stervend zijne beulen benedijden*.

Maar 'k zie hem thans, door 't buldrend stormgedruis,
in volle luister op de watren schrijden,
de sjacheraar verjagen uit Gods huis,
de dode wekken en de slaaf bevrijden.

Hoe heerlijk daagt de grote Liefdegod,
vergeving zaaiend met zijn milde handen
en Liefde prijzend als het hoogst gebod.

'k Voel ze alverterend in mijn harte branden,
de àlleliefde, die geen schepsel uitsluit, géén,
maar zie 't Heelal door Uwe blik alleen.

---------------------------------------

benedijden: zegenen