Poëzie

1756 - 1831

poëzie (nr. 4.943):

Poëzy

Wat geeft de Dichter roem? Wat leven aan zijn schriften?
Wat voert zijn naam, zijn werk, naar 't late Nageslacht?
Is 't schildren der Natuur? Is 't prikklen van de driften?
Is 't trots gezwollen toon, waar hij die roem van wacht?
Neen, 't is gevoeligheid: 't is diep en waar gevoelen,
En dit der ziel ontstort in kracht van zuivre taal;
Niet, als om 't van het hart in woorden af te spoelen,
Of 't andren voor te doen met kunst van woordenpraal.
Zijn uitdruk, neen, moet geen vertolking zijn in rede,
Geen kunst; maar zelfgevoel dat uit de boezem breekt;
Geen dichtspel dat ten schouw op fiere brozen trede,
Maar 't uitgestort gemoed dat onbedwongen spreekt.
Doch zie, wie dicht zo? - Die noch lezer wacht noch hoorder;
Maar loutre zielsbehoefte, en die allen, vervult;
Zich-zelve zingt en God! - en niet de zielbekoorder
Die kunstenkweker heet, schoon ware Dichtkunstmoorder,
En geen waarachtig goed, geen echte Waarheid duldt!