Alle inzendingen van Adeleyd

Nu moet mijn ziel de beelden drinken in 't licht dat overal nog gloeit en dat - ragfijn - vóór 't stil verzinken mijn oog en hart nog hevig boeit. De bomen staan als donk're palen die reiken naar de horizon alsof ze 't laatste licht gaan halen voor 't leven dat niet winnen kon en dat in kleuren dood zal bloeden en in de winter zal…

Een vrolijk vers, ondanks de zorgen, de grote drukte, soms de pijn... Een vrolijk vers voor nu en morgen opdat je ook zou dankbaar zijn. Het leven is niet steeds maar grappig, de druiven zijn soms heel erg zuur maar toch ook lekker ooit en sappig en soms warmt je een hemels vuur. De dagen gaan en ook de nachten; er is zoveel om blij te…

Verjaren is het leven vieren in dankbaarheid, verwondering. Verjaren is het blije weten dat ook de tijd gegeven is. Verjaren is eens even kijken naar alles wat verleden is en hoopvol naar de toekomst reiken omdat het leven gave is.…

Weer een verjaardag, bloemen, wensen, een tijdje stilstaan bij wat was, een droom, een onvervuld verlangen, een kijken door het vensterglas; Weer een verjaardag, dagen gingen en heel veel stroomt zo snel voorbij, we worden oud eer we het weten maar in ons hart zingt helder-blij het diep besef: we zijn geborgen bij Hem die Leven is en Licht…

De witte schermen van de vlier, in geur en kleur naar 't licht geheven vertellen mij 't geheim van 't leven: 't is enkel nu, 't is enkel hier! Maar dwars doorheen die kleine bloemen in duizendvoud ontloken, klinkt een roep, een zucht, een stem die zingt en zoveel dat ik niet kan noemen. Er trilt een snaar die 'k lang al stil en niet…

Gij weet van mijn wezen, Gij kent mijn bestaan, mijn zorgen en vreugden, mijn komen en gaan. U dank ik vandaag, nu ik jarig mag zijn. Gij ziet er mijn jubel, bemerkt ook mijn pijn. U dank ik dit leven, zijn kracht en zijn gloed, Gij denkt aan mijn zoeken, mijn falen, mijn moed. Gij draagt me de dag door, behoedt me bij nacht, Gij zijt het steeds…

Zo breekbaar en zo broos is 't leven: een lichtflits in de duisternis, maar toch zijn wij elkaar gegeven omdat de weg niet doelloos is. Zo kort de tijd die is gelaten, een ademtocht en 't is voorbij, maar wanhoop kan ons hart niet baten, alleen vertrouwend leven wij. Alleen de liefde kan ons dragen, en al de rest is dwaas vertoon. Je…

Je durft het aan om met elkaar vanf nu dezelfde weg te gaan, ook al weet je niet wie die ander echt is en ken je jezelf nooit helemaal; Je vertrouwt erop dat het leven voor jullie goede dingen in petto heeft en dat de duisternis niet eeuwig duurt. Je moet maar durven, tegen zoveel onzekerheid in en eindeloze vragen en bezwaren. Het leven…

Al is ook deze Moederdag nu bijna weer voorbij, ik groet je, lieve ma, al ben je zolang al naar 't andere leven. Ik weet ook niet waar al die jaren zijn gebleven dat ik je missen moest en toch ging alles verder... Ik groet je, lieve ma, al ben ik nu al zoveel ouder dan jij ooit worden mocht. Vergeef me dat ik soms zo weinig aan je dacht,…

Vriendschap is nooit weg; gaat ondergronds voor even, en bloeit dan weer nieuw.…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

Geen brug is mij te ver, geen berg te hoog om jou te zien die ik weer wil ontmoeten; wat heb ik aan een al te lang vertoog als bijna als vanzelf hier gaan mijn voeten de weg langs waar het groen nu eindeloos en lenteteder ogen wil verblijden. Ik ben ineens heel opgelucht, niet boos al weet ik dat ook nu weer volgt het scheiden. Wat is het…

Weer jarig zijn: de tijd verschalken alsof dat zomaar even kan: eens stilstaan bij wat werd geschonken, een mens weet er graag alles van: van liefde, tederheid en groeien, van toekomst, kinderen en gezang, och, zoveel mooie, goede dingen die je verheugen levenslang. Laat dankbaarheid je dagen sieren, verheug je om het licht dat straalt,…

Verjaren is de kleuren van de regenboog weer helder zien, in ander licht; je graag gewonnen geven aan 't nieuwe vergezicht. Verjaren is de deur weer openzetten voor wat onaangekondigd straalt; de vogels horen, bloemen zien, begrijpen wat een kind verhaalt. Verjaren is in dankbaarheid ook zingen en met herboren moed het zware dragen,…

Hoe gaat het je? Ik moet dit vragen want de dagen gaan maar door en de winter is niet slechts gekomen in de natuur, maar soms ook in mijn hart. Je moet weten dat ik eigenlijk niets speciaals te vragen heb, maar de dagen gaan maar door en eer we het weten kan de één of de ander er niet meer zijn. Hoe gaat het je? Denk je nog ooit aan de…

Je gaat mee in de herfst en in de lente, drinkt de tranen en juicht met en omwille van de ander. Er is verschil, soms tegenstelling maar altijd ook zielsverwantschap, herkenning en bevestiging. Het beste roep je in de ander naar boven en naar buiten, je schaaft en beitelt aan jezelf. Je gaat mee als de bladeren vallen, als het stormt…

Nog steeds ken ik je niet al ben je mijn vriend vreemd en dichtbij. Je ziel is anders dan de mijne en er toch mee verwant. Je denken en dromen zijn liever, geduldiger, zachter. Blijf me maar trouw al verdien ik het niet.…

Vriendschap: zoeken naar de woorden die heel voorzichtig opengaan en die door hun huid van stilte toch nog even doen verstaan wat geen woorden kunnen vatten: hoe nabijheid harten balsemt, hoe de tederheid verzacht wat in oude wonden bloeden blijft en nooit genas. Vriendschap: teken van vertrouwen dat het leven altijd nieuw, altijd anders…

ik zal je missen, hevig missen in 't begin, maar wat ten diepste ons verbindt zal groeien door de dagen. Daarom wil ik niet klagen maar elders bloeien waar mijn wortel wordt geplant. Ik zal je missen, hevig missen als het licht dat na de winter alles kleurt en vreugde brengt in 't leven. Wij zijn elkaar gegeven en ik verheugde mij…

Ik stuur je nu een stille groet, want niemand mag dit weten; ik heb vandaag de zon gezien en kan gelukkig heten... Ik zag hoe moeders met hun kroost de straten blij bekeken en hoe ze met hun pril geluk haast weer verliefd geleken. Maar moeders zijn altijd op weg, vervuld van vrees of zorgen, van dromen, van een nieuwe dag van 't licht…

Op zoek naar woorden om te troosten, te zalven met een toets van hoop; je wilt het graag maar 't wil niet lukken, de tranen krijgen vrij de loop. Wat zijn de woorden dan erg pover, - een klein gebaar kan soms volstaan -, maar toch, de allergrootste pijnen, daar moet een mens alleen door gaan. Je wil zo graag de ander dragen maar worstelt…

Een lieve groet aan al die mensen voor wie dit jaar niet vrolijk was, die ondanks alle goede wensen niet alles kregen eerste klas. Veel groeten voor wie pijn moest lijden, een warme wens voor wie alleen en machteloos moest zien te strijden, voor wie de zon zo zelden scheen. Een blije groet voor al die velen die snakken naar wat levensmoed…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

Hoe komt het dat de mensen zoveel aandacht hebben als er weer een gedicht verschijnt over vriendschap die je hebt, krijgt of bent verloren? Vriendschap die je hebt, krijgt of bent verloren schijnt heel velen aan te spreken, omdat iedereen bij iemand wil horen, anders ben je nog niet echt geboren. Anders ben je nog niet echt geboren als je…

Zo graag zou ik een antwoord krijgen waarin je even warmte legt, maar jij hult je zo graag in zwijgen of in een woord dat weinig zegt, maar ik heb het daar moeilijk mee, dat zou je toch wel moeten weten - zo lang bevaren we de zee dat ik je nooit meer kan vergeten; de zee van leven en vertrouwen, de zee van vriendschap en geduld; we leerden…

Zo graag wil ik je warmte geven, een schouder rust, wat vrolijkheid, maar 't blijft nog duister in je leven en dit misschien een hele tijd... En dit verlamt me in mijn pogen om naast je in die kou te staan - geen lichtend spoor meer in je ogen, en alle vriendschap lijkt vergaan. Maar weet dat in de donk're aarde een wortel diep naar water…

Je bent zo ànders, vreemd nu, niet inpasbaar in mijn denken; zo màg je zijn, je ziel is geen bezit dat ik naar willekeur kan bergen, waarnaar ik grijpen kan of dat ik in mijn grilligheid weer rusten laat. Je staat daar: naakt gelaat, mijn broeder, vriend en verre mens. Hoe dikwijls al herkende ik de ebbe van dit tij maar 'k wil niet leren…

Geduldig moet ik bouwen aan wat me hier en vandaag te doen staat: een moeilijke telefoon plegen met vragen en uitdagingen en angsten bezweren; samenwerken met anderen aan een plan voor over enkele weken, maar dat ver van hier moet uitgevoerd worden, in een andere cultuur, een vreemde taal. Hoe moet dat dan: geduldig liefhebben, aanhoren…

Je bent me vreemd-vertrouwd en 'k kan het niet verklaren hoe ik toch telkens weer probeer je in te passen in een schema dat niet klopt, dat wel moet falen want achter al onze verhalen staat torenhoog 't mysterie van ons zijn. Ik vind het vreemd-vertrouwd hoe al die pijn toch telkens weer de kop opsteekt en 'k niet wil leren je anders-zijn…

Geboren onder zomerzon, wanneer de dagen alweer slinken... Je weet niet meer hoe 't al begon maar leerde langzaam 't leven drinken. Het leven dat geheimvol is, dat telkens weer ons is gegeven; wij zijn de gasten aan de dis en proeven de verrukking even, maar nooit zijn wij voorgoed voldaan; en 't antwoord op de laatste vragen het is zo…