Alle inzendingen van Adeleyd

"Hoe gaat het?" zeg je, of: " 't is koud" - zo heel gewone woorden van hem of haar die van je houdt en die je vaak reeds hoorde, maar onderhuids is 't lente dan en bloeien lieve bloemen voor haar of hem die klanken van je diepste naam kan noemen. De bron vanbinnen stroomt weer uit en drenkt het hart van velen. De nachtegaal in '…

Als wind-doorwaaid en zon-doorschenen de klaprozen te bloeien staan dan grijpt ons heel die tere schoonheid tot diep in hart en ziel weer aan. Dan weten wij ons ook doorvaren van Geest en licht, van moed en vuur, al zal ook door de last der dagen die glans verstillen uur na uur.…

Hoor hoe de luchten luid klinken, gevuld met vogels die droomverloren ergens niet meer thuis zijn, maar toch hun weemoed niet de boventoon laten voeren. Hoe ze, al is het ook nog zo heet op dit ogenblik, vertellen over het zonnige zuiden en hoe ze over enkele weken daar weer naartoe trekken. Hun hart is nu al onderweg. Luister maar. Kunnen…

De wolken tekenen luchtkastelen en vinden ook de elfen uit. Ze willen met ons dromen delen en maken nieuwe sprookjes buit. Ze schilderen dieren en zelfs bomen, proberen lichte tinten graag; ze jagen voort of durven schromen en vatten ieder bij zijn kraag. Maar ’t leven gaat niet als de wolken; het lacht en schreit maar keert nooit weer…

Wij dragen ’t zijn in broze vaten, want wie we zijn, we weten ’t niet. We kunnen enkel achterlaten wat iemand niet met ogen ziet: de liefde die we ooit eens gaven, de dankbaarheid om ’t levenslicht, de vreugd van iemand die we laven, de woorden van een klein gedicht, want of we ooit hier echt beminden, heel zeker weten we dit niet, we…

Samen draag je licht – al zie je ‘t zelf niet; het straalt voor anderen nabij en veraf. Samen draag je licht – het wijst een weg die je zelf niet ziet nabij en veraf. Samen draag je licht – een toekomst wenkt die er zeker komt nabij en veraf. Samen draag je licht – maar in aarden vaten die gegeven zijn nabij en veraf.…

De vruchten zijn geoogst, nu vallen ook de bladeren in treurigheid. Doorschijnend wordt de kruin en wind doorspeelt zijn takken alsof die heel de kleurenpracht voorgoed wil uit gaan vlakken. Hoe lang staan nu op afstand weer de dragers die elkaar omarmden. De vuren die ons hart verwarmden met zonnegloed, zij zijn niet meer. Is alles broos…

Hoe zalig toch wie in de taal mag leven – hij zwemt als naar de poorten van het licht en vindt een rijkdom, hem voor niets gegeven maar weet dat zelf ooit niet, want een gedicht is als een dag-blij kind vol vreugdezangen dat juicht en danst zonder de vrees voor pijn; het is alsof een oud en diep verlangen toch nooit voorgoed verdwenen maar…

Nu we weer een nieuw jaar zijn begonnen en veel mensen nog slapen omdat ze gisteren, ja vorig jaar, nog laat moesten vieren, stuur ik jou nu al maar mijn beste wensen. Wat kan ik wensen? Dat we corona mogen vergeten en alles wat daarmee te maken heeft of wat het heeft veroorzaakt? ja, maar mocht toch ook wat van het mooie blijven leven:…

Hoe bloeden nu zovele harten en toch gaat steeds de strijd maar voort. De zachte krachten zullen winnen wordt zelfs ook nu toch nog gehoord maar ondertussen sterven mensen, verliezen ‘t leven door geweld. Waar is de redelijkheid gebleven en wordt slecht nieuws steeds weer gemeld. Laat ons gebed hen blijven steunen die nu nog in die oorlog…

Bloemen van verlangen naar schoonheid en naar licht, de zomer is allengs gezwicht maar in de ziel blijft 't glanzen hangen. Ik weet ze geel en rood en wit en zoveel andere kleuren; ze kunnen naar het sterven geuren maar er is méér dan dit: er is het beeld van levenskracht, van hoop en van vertrouwen; durf naar chrysanten schouwen en vrees…

We zijn de wortels van één boom die diep in 't donker leven en sappen trekken uit de stroom ons onverdiend gegeven. We zijn de klanken van één lied dat helder klinkt of klagend het heimwee van de ander ziet en stilte wordt, verdragend dat ik nooit jou kan zijn, nooit proef de bitterheid die jij moet drinken. Maar weet dat ik in jouw buurt…

Heel helder stromend water en overal 't gesnater van zoveel dat daar leeft; De zwanen drijven statig en zijn misschien nalatig maar wat dat ook maar geeft; De eenden roepen dromend, wie weet van waar hier komend, vertellen niet hun lied; Er is een zee van zwijgen, van rusten en van krijgen, wees stil, kijk en geniet!…

Wat late middagzon en heel veel mensen juichen; wat doet het toch met ons wanneer het licht verschijnt en vonken van de daken spatten? Is soms ons hart de bondgenoot van 't licht dat vaak verborgen in alle wezens schuilt en wacht om uit te breken? Is 't licht een afglans van 't geheim, van ieder levensteken? O kon ik maar met liefde rood…

Heel binnenkort gaan onherroepelijk de grote linden hier voor het huis weg. Natuurlijk is daar een goede reden voor maar ze leven nu nog en gaven de voorbije zomer zoveel geur en vrolijkheid aan droeve dagen. Zo hebben we ook heel veel vragen bij het heengaan van al die lieve mensen die nu nog leven onder ons, dichtbij en ontmoetbaar maar…

De pennen worden weer geslepen, de inkt vloeit als een stroom naar zee; de dichters voelen zich geroepen en iedereen doet even mee; De woorden zijn helaas niet meer van waarde we weten het, maar doen toch voort, want iedereen wordt o zo graag gehoord tot hij of zij de rust vindt in de aarde.…

Zaal vol stilte maar voelbare aanwezigheid waar de zee ruist en de golven breken en waar het brood als sprekend teken de band is die alles vereent. Vogelenzang en eeuwig water, altijd weer ebbe en vloed maar diep besef van de Ene die allen in allen begroet. Hartslag die duurt maar rustig wordt als het water golvend en kabbelend slechts…

Zo vaak doden wij: met kogels of met woorden, liefde woont er niet.…

Al vallen ook de bladeren, een gouden zon is er toch ook; zo gaan de mensen vaak in weemoed verder. Ze moeten wel, want leven dringt tot vreugde, al er zoveel leed en stilte veel te groot soms; Laat er geen bitterheid gaan groeien in de harten, nu de oogst er is, de aarde die haar vruchten heeft gegeven, ten leven.…

Het wintert nu weldra en dan komt ook misschien het o zo witte van de sneeuw die alles toedekt, al het grauwe van ons falen en 't niet goed weten hoe we echt beminnen kunnen. Het licht dat ons wil leiden kan dan helder stralen en een beetje vreugde brengen aan wie in 't donker dwalen en zoals ééns de profeet het zei: onze voeten richten…

Een lieve groet aan al die mensen voor wie dit jaar niet vrolijk was, die ondanks alle goede wensen niet alles kregen eerste klas. Veel groeten voor wie pijn moest lijden, een warme wens voor wie alleen en machteloos moest zien te strijden, voor wie de zon zo zelden scheen. Een blije groet voor al die velen die snakken naar wat levensmoed…

Daar staat Gij dan, veroordeeld om mijn zonden, onschuldig Lam dat aller zonden draagt, "Ziedaar de mens", met aller leed verbonden, ter dood bestemd, terwijl Gij toch niet klaagt. Gij neemt het kruis en wilt van harte dragen de last door anderen voor U bereid. Bij U wil ik om moed en sterkte vragen wanneer mijn ziel in duisternissen schreit…

Een vrolijke noot na dagenlang wroeten, na zeuren en zagen, na kommer en moeten, een glimlach naar sommigen die me wel kennen en die deksels goed weten hoe me te mennen... Een vrolijke noot, al is het maar even, maar die doet me goed en helpt me te leven; ik geef ze hierbij dan ook maar aan jou: een klager, een zager, een man of een vrouw..…

Adem ten leven, vuur en licht, liefde, vertrouwen, Aangezicht, hoop op een toekomst, zachte bries, fluisterend spreken, teder gebaar, stem die ons thuisbrengt, woorden waar, licht in de morgen, avondrood, weg naar het leven, door de dood, vriendelijk teken, golvend visioen, nooit echt te grijpen, hier te doen.…

Dan is er ook nog zoiets als loslaten, laten gaan, niets doen, niet ingrijpen, dulden, en dat alles kan de herfst ons leren.…

Iemand heeft goed huisgehouden in de cijfers die ik had; mooie cijfers werden lager maar hoe zeg of schrijf je dat? Is het kwestie van je nekken, van jaloersheid of zoiets? Zal ik dan maar best vertrekken of gewoon mijn gang maar gaan? Lieve mensen, wil me sparen en wat goed is laten staan...…

Wat er niet staat in woorden maar wat opgeroepen wordt door de stilte ertussen dat is van belang, dat opent horizonten. Wat we niet kunnen uitleggen, enkel vermoeden, dat draagt ons bestaan, dat geeft steun en houvast, dat telt. Wat we niet kunnen zingen of dromen maar wat ons wakker houdt en oproept, tegen beter weten in, dat richt ons…

Een ademtocht en een blij groeten, het warme bloed dat door de aderen jaagt, het even toeven zonder moeten, het stil omhelzen bij de dageraad. Nu nog al die veelheid, al het duizendvoudig leven van mensen, bloemen, kruiden, groen, het denken aan het ooit en toen we nog als kinderen gelukkig waren omdat we leefden in het enkelvoudig nu.…

Zachtjes wiegen op de wind, kijken met de ogen van een kind; de herfst weer voelen in de lucht en weten dat het goed is zo. Geen grootse dromen dromen maar mild worden als de kleuren die in goud en rood de bomen sieren.…

Hoe zacht en teder wil mijn hart nu worden, nu Kerstmis zo vlakbij komt en de engelen straks van vrede zullen zingen of toch niet? Zeker, er is armoe en veel honger, oorlog, onrust, mensen zoeken naar de zin van hun bestaan; staks gaan ook de herders weer op pad nadat ze 't lied dat klonk voor hen hebben verstaan dat er een Redder zou geboren…