Alle inzendingen van Annelies

de tikkende regen verstoorde de nacht mijn wangen betraand mijn hart bebloed stervend van je woorden tot in mijn ziel gestoken de brokken die ik maakten hebben je me laten kraken…

niet zomaar jou verloren want daar ergens bij jou is een stukje van mij verloren nooit meer vol nooit meer heel dat heb ik bij jou achtergelaten ik kijk in de spiegel en zie een vreemde want dat stukje jij is verdwenen ik wil je terug hier bij mij want enkel jij hebt de kracht mij, mij te laten zijn…

Als een oude boom zo wil ik worden Vol met knoesten, littekens van afgebroken takken Een schuilplaats biedend, aan rondtrekkende vogels Een veilig nest, voor hen die rust nodig hebben om te broeden Ik laat de stormen over mij heen komen, maar groei door Met mijn stevige wortels, voed ik mij met alles wat moeder aarde in zich…

Ik ben de berg ik schilder en vertel probeer het wonder vast te leggen de geheime kracht die alles verbindt als ik de berg schilder ben ik het bos de levensadem ik ben de rots de levenskracht ik ben de sneeuw volkomen rein Ik ben de berg het leven zelf ik voel de verbinding tussen alles wat is en ooit zal zijn er is geen…

Weet ge nog van de zwembroekstoffenonderbroek. En weet ge nog hoe sneeuw de warmte verdreef en hoe ge uw hand dan tegen het raam plakte. Het is onmogelijk tegelijkertijd exacte plaats en snelheid te bepalen, aldus Eisenberg. En voor lijmvlekken bestaat er aceton. Maar weet ge nog de snelheid van mijn trillende deeltjes (zoiets noemen ze…

als ik het strand was zou ik al lang in paniek geraakt zijn de zee heeft je er zacht neergelegd maar kan het niet hebben als de zon je droogt en bezitten wil hij stookt de wolken op maar als deze verleid door die zon gnuivend voorbijschuiven wordt de zee woest vergeet zichzelf en trekt in het hete zand als de zon zich verblindt verlaten door…

ik voel me als een gebroken ei en dat op pasen ik kan niet meer geverfd worden want de kleuren zouden mijn eiwit vreemd doorvloeien en door weten te vreten tot mijn dooier die niets vermoedend ze binnenhaalt en als toverbal ten onder gaat…

je naam verstomt in mijn mond gelijk je beeld verstilt in mijn ogen ik zal slikken en mijn tranen drogen vergeten hoe je in mij geschreven stond…

de brievenbus blijft leeg maar als wanneer ik nader de zwermen zwenken de honden aanslaan en de dravende paarden verschrikt stilstaan alleen dan voel ik me echt alleen…

ik kus mijn Mariabeeldje en smeek haar me toch vast te houden vooral me voor te gaan door dit diep en eenzaam dal en ik zal vol vertrouwen volgen waarheen het pad ook leiden zal I kiss my Virgin statue and beg her to hold me most of all to lead me through this deep and lonely low and I will follow full of faith where'er the path may go…

als ik ooit terugkom mag het dan zijn als een engelse theemuts mooi en donzig met altijd een warm theepotje binnenin me if I am ever to return may it be as a country cosy lovely and fluffy with a warm little teapot inside of me for ever…

je zachte ogen doen me blozen en ik schuil in mijn haar maar zelfs daar vind ik jouw rozen verborgen voor het nieuwe jaar…

ik wou dat ik een sneeuwklokje was ik zou mijn kopje pas na kerstmis omhoog duwen wat zou ik me onder de grond verkneukelen…

waar ik immer naar hunkeren zal valt zwaar te vatten in woorden de sneeuwwitte stilte van vredige oorden de geur van stro in die sobere stal…

waarom heb je nou niet gezegd dat je van plan was dood te gaan ik had je zo graag nog even geknuffeld nu lig je daar in dat koude graf en ik mag er enkel voor staan met zoveel mensen om ons heen die niets weten van mijn straf niets weten van mijn pijn van de warmte die eens was en eigenlijk niet mocht zijn toen we tot de vrees voor paus en…

mijn liefde voor jou is de wiegedood gestorven ik heb haar begraven maar ze ademt nog steeds ik mocht aan haar onecht bestaan toch al geen ruchtbaarheid geven wat jij in mij brandde dat leven maakte je bang kon je niet aan ik heb haar gevoed wou niet verliezen als een leeuwin haar jong tegen me aangedrukt toen jij begreep dat je moest kiezen…

de bloemblaadjes dwarrelen op mijn dode lichaam en ik weet nu wat jij voelde toen traag schuift het deksel en de schaarse schemering duistert dan ben ik vrij de kramp trekt weg de wanden lossen zich op en daar ben jij je draait je hoofd en fluistert eindelijk eindelijk ben je dichtbij dan wordt het stil in het graf je neemt mijn hand en…

je raakte me je roerde me uitzinnig dat ik eindelijk bemind zou worden ontving ik je liefdevol en mijn kringen weken hoekig en koud viel je dwars door me heen en mijn kringen raakten uiteen moge de zon ze verwarmen een bries ze verkoelen maar hoeden voor die steen die meedogenloos tegen de bodem slaat en nooit meer gaat…

en toch hè zelfs nu het mislukt was bleef ik geloven in zijn kunnen vol ontzag had ik gezien hoe zijn grove handen stukjes boom afbraken en ze weer liefdevol aan de stam teruggaven had God iets verkeerd gedaan zacht mompelend werden er zakjes overheen geplaatst en met elastiekjes voorzichtig onderaan dichtgeknoopt hij legde het me uit althans…

jij bent als een oud hobbelpaard wat ik na zo'n vijftien jaar wat kaler en wat meer bereden ontroerd betast mezelf berisp me dan laat gaan even weer ik verklaar niet meer ben moe gestreden ik weet waar je glanst ik weet waar je stroeft blindelings raak ik je daar waar je splinters verloor en je haar zonder te blozen kleur ik je zonder…

ben je er al vraag je en die schrijnende me kwijnende pijn van niets en nergens zijn slaat als een zeis in mijn lijf ik knik en verstijf…

wat blijft mij over als de bladeren dorren en het vocht de stammen triest de brekende knoppen ver ongeboren als God na enig aarzelen de herfst verkiest…

ik klamp me vast aan de ijzeren poort en voel mijn grenzeloze onmacht besloten is zonder een enkel woord dat we niet samen mogen zijn vannacht ik kan het knarsen van het sluitend slot nog horen het sterven van stemmen en stappen op het grind ik heb de strijd gestreden en verloren ik heb de pijn geleden maar bemind…

zacht vraag ik aan hen die ik bemin wil je me dragen even of een heel klein zetje geven de meesten lopen me voorbij en zij die wel willen kunnen me niet tillen…

als ik voel dat ik het niet alleen kan wees er dan als elke vezel van mijn lichaam naar je verlangt wees er dan maar alsjeblieft wees stil en ijl als lucht als ik buiten adem raak mijn plichten verzaak het plotseling overal om me heen duistert en ik wanhopig fluister waar ben je dan mijn lief wees er dan…

ik ben zo bang om oud te worden als ik de warmte die mijn vezels voedt me liefdevol groeien en vloeden doet ontberen moet…

de bloemen voor mij geplukt zijn onder mijn handen verdord de blaadjes glijden zonder ruis tussen mijn vingers het stampertje aarzelt naakt even strelend alsof het zich verontschuldigen wil fluisterend dat een stampertje alleen ook niet veel te bieden heeft zich dan verlegen vouwt en volgt…

ze liggen te drogen onder mijn hand mijn nu nog zo vloeibare gedachten tot ze eerder dan ik verwachtte naakt en hulpeloos nog dichttrekken aan elkaar steun zoekend om te blijven staan hoeveel onbegrepen ogen ze ook vinden mogen ze blijven trouw verdedigen dat wat ik voelde toen ik ze vroeg me te helpen en zelfs nog als ik ze ontrouw word…

is ooit voor mij een vers geschreven het verstild verdriet in mijn ogen gelezen het verlammend verlangen een plek gegeven breekbaar weerspiegeld mijn diepste wezen wie heeft mij ooit zo liefgehad dat hij dit rust'loos hart toch volgen wilde mijn voetjes in een vers gevat met liefde al mijn wonden streelde ooit zal hij mij dan zo nabij zijn…

nooit heeft een kinderhandje mijn gezicht betast verwonderd mijn lange fluwelen rok gestreeld onder de preek met mijn kettinkje gespeeld mijn koud lijfje met zijn warmte verrast waarom heb ik nooit die stap gezet zo'n dromende dreumes het leven gegeven de gedachte enkel deed me beven ontkenning groeide uit tot stil verzet en toch voel ik…