Alle inzendingen van Anomix

Het water hoog, aan mijn lippen voorbij Met lijf en macht, hou ik geen stand De stuwing groot, en dan, en dan Ze breken door, het is te laat Hoop, ideaal. Al wat leven geeft Niet fier, noch vrijelijk in de wind En alles volgt, nu naar benee Mee, mijn gebroken weerstand achterna Eén voor één zoeken mijn resten ik, een zacht en koud plekje…