Vanavond was er op een feest
een vrouw die nu aan
drie kinderen en een man leed
maar die toen wij met elkaar
eens dansten vanuit een witte
blouse oneindig
lekker geurde en alle beloften
van zachtheid die zij
te bieden had, in haar dicht
genaderde haren en oren
met zich droeg.
En die tederheid
was niet vergaan,
toen wij elkaar nu twintig…
In de nacht zijn
er vestingen, onneembare
vestingen die
de burcht veilig gesloten
laten, ze kijken wel uit
voor schurk & schavuit.
Ze loeren van tussen
kantelen naar
angstige boerenneuzen
met een bult.
Rondingen rond de poort
schrikken elke soldaat af en in
de ochtend worden
voorraden snel aangevuld.
De burcht siddert soms, er
is feest…
Vergaderen in
zalen met klos klos keetjes
akoestiek, over een
nieuwe Friese wijk
waar water zal gaan
stromen, maar nu
de balansboeken
roet blazen
tussen mannen
waardoor hun gelach
wat plukkerig wordt.…
Zou wel in de
smaak willen raken
maar dan moet ik de
onmogelijke smeerlap
gaan uithangen. Via
listig standvastig
schijnen wil een
schalkse blik nog wel
eens schwitchen
maar maria
is nu in de trein gestapt
we hebben niet innig
eerder cool afscheid
van elkaar genomen. De
trein versnelt smooth
zonder handrem.
Dit terwijl de zon
z'n lichtsong…
Een roodbruin gebouw
met witte randen
kon er niets aan doen
dat het....gestopt
door een gesprek met
een allerwelwillendst
mogelijk nieuw familielid, 't
tikkeldidomt, tikeldidomt van
de piano ver-
zadigde accoorden die
naar een
hemel rijken, terwijl
zelfs de aller onemotioneel
ontwikkelde weet
dat het hier om niets meer
maar ook niet…
je hoeft niet
in woorden
te praten
met mij
je hoeft niets
in woorden te zeggen
je hoeft alleen maar
en dat is genoeg
je arm om mijn schouders
te leggen…