AFSCHEID VAN VADER
netgedicht
Hij lag daar zo verloren in zijn kist,
zijn ogen waren nauwelijks dicht,
zijn armen op de borst gekruist.
Een blauwe glimlach om zijn mond
gaf hem de rust die hij nooit vond.
Er heerste doodse stilte in ons huis.
Wel twee uur zat ik naast zijn kist
en voelde me immens alleen,
zag kaarslicht door mijn tranen heen
groeien tot een onbeschrijfbaar…