Alle inzendingen van Gerard

Niets te verwachten, niets te hopen: er rest mij niets dan duisternis en Dood. Ik zie het, maar ik wankel niet: wie Gij ook zijt, U heb ik lief, met heel mijn hart, met al mijn Bloed.…

Zuster Immaculata die al vier en dertig jaar verlamde oude mensen wast, in bed verschoont, en eten voert, zal nooit haar naam vermeld zien. Maar elke ongewassen aap die met een bord: dat hij vóór dit, of tegen dat is, het verkeer verspert, ziet 's avonds reeds zijn smoel op de tee vee. Toch goed dat er een God is.…

Een hoofd zo woest en ledig als het gruis van 't pad, dat blind omhoog kruipt naar het huis, waar in de holle en verschrikte kamer 't onnozel bloed kleeft aan de bitse hamer; waar het hooghartig voorhoofd van de deur en 't stuurs gordijn met de verbeten scheur zien naar 't onthutst en half ontklede bed, de houten stoel, gebroken in 't verzet…

In de nachtwind, als ik niet slapen kan, hoor ik de toorn en het lijden van God. Maar boven de storm uit hoor ik de stemmen van miljoenen zielen, voor eeuwig verloren, die roepen om gerechtigheid. Wat hopen zij? Wat denken zij? Wat denken zij van Hem? Wat denkt Hij van Zichzelf?…

Vergeet mij maar. Doe mij maar weg uit Uw herinnering. Tot eens, bij toeval nog, gij leest: 'in alle stilte plaatsgevonden', en schudt het hoofd, en gaat Uws weegs.…

Eens zal ik gaan tot waar de Ongeschonden Roos voor eeuwig bloeit, en schouwen in Haar hart, tot waar de zee van bloed zwart wordt van diepte: Mysterie, van Zichzelf gedragen, dat uit Zichzelf geboren wordt.…

Gedachtig aan Uw Sterven heb ik lang gevast, en al die tijd niet eens gedronken. Zo zie je weer: bij God is alles mogelijk. Maar toon mij toch, als oogst van dit rampzalig leven, één regel, die de moeite waard en leesbaar was. ---------------------------------- uit 'Het Zingend Hart'(1973)…

Ik sta op de rand der wereld en roep: 'Waar zijt Gij?' De echo antwoordt: ' Zijt gij? Gij?' --------------------------------- uit: Verzamelde Gedichten, 1986…

Gij, Die alles weet en alles begrijpt, ook waar Uw Zoon geen tijd voor heeft en geen geduld, tot U, lieve Moeder, zing ik dit lied: van U gekomen, keer ik tot U terug. Moge het niet te lang duren voordat ik weer bij U ben. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten' 1992.…

Eigenlijk geloof ik niets, en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft, dan denk ik, dat Gij Liefde zijt, en eenzaam, en dat, in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt zoals ik U. ------------------------------------------ uit: 'Nader tot u', "Geestelijke Liederen" Verzamelde Gedichten, Bezige Bij…

Nu weet ik, wie gij zijt, de Jongen die ik eenzaam zag te Woudsend en daarna, nog op dezelfde dag, in een kafee te Heeg. Ik hoor mijn Moeders stem. O Dood, die Waarheid zijt: nader tot U.…

Als een hond de goten leren kennen en de stem van het riool verstaan. Schurftig in de scheemring om te gaan en zich aan geen huis en hof gewennen. Nooit meer heer of meester te erkennen; met de mégocien te gronde gaan: ál wat kiemt, het kiemt van onderaan, aan de bloei zal men het zaad herkennen.…

Wanneer ik loop danst in mijn vlees de dode boom van mijn skelet. Wie schiep naar zijn bizarre wet mij deze dood in eigen vlees? Hef ik het hoofd, zingt scherp gewet, zingt wars van dood en wars van vrees het drieste lied van bloed en vlees en parelt over dood en wet en zingt van deze dode boom met blinde keel de kleine vreugd…

Een vrouw van Duitse afkomst die in Friesland schreeuwen heeft geleerd, is tegen het begraven met het oog op schijndood. Zij wil mij een boek in drie delen lenen waarin staat hoe alles ontstaan is. In verre droom verschijnt mij snachts de Glorievolle Maagd, die ik beloof ter bedevaart te gaan naar Lourdes. Een datum heb ik niet genoemd…

Laatst zag ik hem terug, de jongen uit mijn jeugd, die ik op school in bang geheim vereerde: blonde Prins Satan, ongenaakbaar schoon, wiens wrede lach mijn schuwe hart doorboorde. Ik denk niet dat hij ooit iets heeft vermoed van wat een vol jaar lang mijn ziel verteerde, noch dat ik, hoe vaak, honderd, duizend malen? - zijn tergend beeld voor…

Eens was ik jong en schoon. Vrouwen die met mij dansten werden in mijn armen medegevoerd tot duizelingwekkende hoogten. Nu gaat er niets meer omhoog: het enige dat stijf staat zijn mijn gewrichten. Ach, waar zijt gij gebleven zoete, bittere, onstuimige jeugd? (1977) ------------------------------ Verzamelde gedichten (1987)…

Als de kardinaal een scheet heeft gelaten, zeggen ze: "Sjonge jonge, wat ruikt het hier lekker, net of iemand lever met uien staat te bakken." Dat soort katholieken, daar ben ik niet dol op. (1965)…

Dichters moeten de minnaars uit zich weren willen zij naakt gelijk de goden zijn. Waarom dan, hart, dit mateloos begeren ... naar alle naaktheid, geborneerd en klein, en waarom zijn onsterflijkheid bezeren aan deze beten van het bot venijn, wanneer de liefde slechts dit klein creperen de beste is achter ‘t bedgordijn? Hijg dus, o hart, uw…

Mijn vader was een arbeider die zag je in mijn jeugd heel veel. Ze zijn nu weg van het toneel in hun plaats kwam de werknemer. Hij was omringd door werklieden trotse mannen met een ambacht die wonend in hun werkmansdracht fluitend dagen lieten vlieden. Een linkse intellectueel mat zich een waardeoordeel aan: Vader moest zijn stem verheffen…

Op het smalle pad van goed en kwaad zijn vele zijwegen te kiezen. Je kunt er alle eer verliezen wanneer je het slechte pad op gaat. Je goede voornemens ten spijt word je door twijfel soms besprongen, als zoet van ’t kwade wordt bezongen raak je de juiste koers soms kwijt. Er wordt geen richting aangegeven je hebt slechts het innerlijk kompas…

Zit in de put in afnemend licht licht zonder zonzicht druilerige regen schemert neerslachtigheid waar in de put geen plaats voor is dáár somber ik met mijn tegenspoed dieper dan diep tot ik land licht is niet meer dan een vermoeden van stip de enige uitweg…

Daar waar ik van de wereld af zou kunnen kijken heerst het grijs ijzig waait de wind de middag tegemoet neerslag wordt verwacht wanneer het licht zich terugtrekt in de nacht die zich met poedersneeuw zal laten overstuiven zo wordt gezegd zo wordt gedacht aan duinen alom hinder morgen in ’t verkeer met nog meer sneeuw Siberisch…

verscheurend was het afscheid het ging ook veel te snel ik wilde het niet eindigen maar het lot deed dit wel met vochtgevulde ogen kijk ik weemoedig voor mij uit zonder goede reden stapte jij ertussenuit zoveel geschikte dagen die jij kon vullen met je lach ik moet het accepteren dat je het einde eerder zag pijnlijk is de voortgang…

Voor doel hangt de bal in de lucht. De back grijpt de aanvaller vast, trekt haast het shirt van zijn bast. De doelman plukt de bal in zijn vlucht Lichtblauw schreeuwt penalty voor straf. De scheidsrechter loopt weg, fluit af. Gerard Beentjes…

De volle maan verspreidt zacht licht over de weiden met het slapend vee. Achter de wering golft rustig de zee. Het leven draagt vanavond geen gewicht. De rode wijn danst in het hoge glas. Je draait het in je slanke vingers rond, heft het voor een teugje naar je mond oh, als ik dat glas toch even was! Het onweer in de verte deert ons niet…

de zon wekt warm de kille duisternis die gehoorzaam doet wat hem bevolen wordt en trekt zijn donkere gloed al schuivend terug alsof gordijnen opengaan toont zich het landschap in vroege vrolijkheid waarmee de dag begint in zachte stilte en met ongestoord geluid van blije vogels die elkaar begroeten voorbijgaan in hun doelloos vliegen als echte…

Prinsheerlijk liggen ze te rotten gevallen stammen na een storm. Geleidelijk vervalt hun ronde vorm tot pulpachtige overschotten. Het deert ze niet zo te vergaan. Van top tot teen begroeid met mos schenken ze voedsel aan het bos en vele beestjes een rijk bestaan. Ooit reikend naar de warme zon zakken ze weg in koele aarde maar altijd…

De koeien staan er nog maar half want lage mist verbergt hun poten, ontneemt ‘t zicht op land en sloten en kleedt in dons het liggend kalf. De dieren zweven op het witte deken alsof ze zitten in een nachtelijke trein waarvan alleen de ramen zichtbaar zijn op ‘t moment dat die het duister breken. De adempluimen van ‘t grazend vee versmelten…

Ze is wel onderweg maar ziet niet ‘t einde van haar baan, want te klein voor het verschiet wil ze alleen maar verder gaan. De grote doelen wachten haar als de weg al beter zichtbaar ligt. Hopelijk valt het haar niet zwaar, de worsteling met wens en plicht. Zo lang de horizon onzichtbaar is, telt nu alleen het stap voor stap, vooruit…

Ze koeren zo onmogelijk vroeg dat ik ze uit de boom wil schieten. Voor even zijn het grijze bandieten die ik zware verwensingen toevoeg. Doch zie ik ze samen in hun boom met halsbandjes zo dun en zwart, vergeef ik ze met heel mijn hart en gun ze mijn doorbroken droom. De kopjes in hun teder neigen zo passend bij die tere klanken, drukken…